Öt emelet mélységet bámul a szobám,
Együtt nézzük az esőt, Párizs szürke könnyeit,
Fakó függöny, a rojtját cirógató bérházak tömbjein,
150 őszre már, hogy elmarta Chopin-t a halál.
A Vendôm tér közömbén nem fog az idő,
Fényűzőn ragyogja át, az egyszer volt korokat,
Most is frissül, mosakszik minden kirakat,
Csak a boltos más ma, és a betérő vevő.
A Père Lachaise is lehet, szendereg árvultan,
Álmában ázott emberek, sírjai közt sáros lábbelik,
Senki nem szereti, ha váratlan, tőle szökve átverik,
(A maradókat? Még annyira sem, mint ki itt elárulta.)
Lent, csiga jár merengve az avar zörgő ridegén,
Ingája lassú, szívósan keres langyosabb napot,
Fent, a gépekkel jóllakott, toronyba zárt rabok
Lelke alant, már csak tajtékot hajt, az óceán hidegén.
Ez sem háború, sem béke, csak az eső terhesen,
Úszó fellegei takarják – habos paravánt emelve –
Félszegen játszó védangyalok bújócskáját benne,
Ez bukkanva hattyú, az meg lásd, vén szerzetes.
De legvégül mind, halvány, koszlott lobogót ereszt,
Mi meghal, csendben megy, nem merjük nézni hová,
Mi újnak belénk születik, az is szeppent marad soká,
Csak a semmi sikít, és sokáig nem ereszt.
Adam Zagajewski
Deszcz nad Paryżem
Z okna mojego Pokoju na piątym piętrze
widzę deszcz nad Paryżem, szare strofy deszczu
szarą kurtynę, która czesze dachy kamienic.
150 lat temu umarł Chopin, także w październiku,
na placu Vendôme. Plac Vendôme teraz jest
niewiarygodnie czysty i bogaty, lśniący,
gości i inne diamenty, inne gwiazdy.
Père Lachaise jest zapewne pusty dzisiaj --
któż odwiedzał groby w taki dzień?
Az tak bardzo nie kochamy nieobecnych
obecnych prawdopodobnie jeszcze mniej.
W wilgotnych ogrodach pełzną ślimaki,
w gore albo w dol, jakby szukały słońca.
Widzę biura pełne komputerów i miasto,
ktoré jak lotniskowiec, wiozący niezliczone dusze,
przedziera się przez Ocean Lodowaty.
Nie ma ani wojny, ani Pokoju, lett deszcz.
Wydaje mi się, że w szybko biegnącym obłoku
ukrywa się nieśmiały anioł; zamienia się
w łabędzia, potem w klęczącego mnicha,
a na koncu w Biała, wydętą wiatrem chorągiew.
To, co w nas umiera, odchodzi cicho, dyskretnie,
lecz nie bezgłośnie.
To, co się rodzi,
milczy długo. Tylko nicość krzyczy.
Együtt nézzük az esőt, Párizs szürke könnyeit,
Fakó függöny, a rojtját cirógató bérházak tömbjein,
150 őszre már, hogy elmarta Chopin-t a halál.
A Vendôm tér közömbén nem fog az idő,
Fényűzőn ragyogja át, az egyszer volt korokat,
Most is frissül, mosakszik minden kirakat,
Csak a boltos más ma, és a betérő vevő.
A Père Lachaise is lehet, szendereg árvultan,
Álmában ázott emberek, sírjai közt sáros lábbelik,
Senki nem szereti, ha váratlan, tőle szökve átverik,
(A maradókat? Még annyira sem, mint ki itt elárulta.)
Lent, csiga jár merengve az avar zörgő ridegén,
Ingája lassú, szívósan keres langyosabb napot,
Fent, a gépekkel jóllakott, toronyba zárt rabok
Lelke alant, már csak tajtékot hajt, az óceán hidegén.
Ez sem háború, sem béke, csak az eső terhesen,
Úszó fellegei takarják – habos paravánt emelve –
Félszegen játszó védangyalok bújócskáját benne,
Ez bukkanva hattyú, az meg lásd, vén szerzetes.
De legvégül mind, halvány, koszlott lobogót ereszt,
Mi meghal, csendben megy, nem merjük nézni hová,
Mi újnak belénk születik, az is szeppent marad soká,
Csak a semmi sikít, és sokáig nem ereszt.
Adam Zagajewski
Deszcz nad Paryżem
Z okna mojego Pokoju na piątym piętrze
widzę deszcz nad Paryżem, szare strofy deszczu
szarą kurtynę, która czesze dachy kamienic.
150 lat temu umarł Chopin, także w październiku,
na placu Vendôme. Plac Vendôme teraz jest
niewiarygodnie czysty i bogaty, lśniący,
gości i inne diamenty, inne gwiazdy.
Père Lachaise jest zapewne pusty dzisiaj --
któż odwiedzał groby w taki dzień?
Az tak bardzo nie kochamy nieobecnych
obecnych prawdopodobnie jeszcze mniej.
W wilgotnych ogrodach pełzną ślimaki,
w gore albo w dol, jakby szukały słońca.
Widzę biura pełne komputerów i miasto,
ktoré jak lotniskowiec, wiozący niezliczone dusze,
przedziera się przez Ocean Lodowaty.
Nie ma ani wojny, ani Pokoju, lett deszcz.
Wydaje mi się, że w szybko biegnącym obłoku
ukrywa się nieśmiały anioł; zamienia się
w łabędzia, potem w klęczącego mnicha,
a na koncu w Biała, wydętą wiatrem chorągiew.
To, co w nas umiera, odchodzi cicho, dyskretnie,
lecz nie bezgłośnie.
To, co się rodzi,
milczy długo. Tylko nicość krzyczy.
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése